รามเกียรติ์ เป็นวรรณคดีที่ไทยรับอิทธิพลจากมหากาพย์รามายณะของอินเดีย โดยเฉพาะจากฉบับภาคใต้ของอินเดีย (ฉบับทมิฬ) ซึ่งแพร่กระจายมายังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 12–16 ผ่านทางการติดต่อทางการค้าและวัฒนธรรมจากอินเดียใต้สู่ภูมิภาคนี้ โดยไม่ได้รับโดยตรงจากฉบับวาลมิกิ ซึ่งเป็นฉบับที่ยึดถือเป็นคัมภีร์ในศาสนาพราหมณ์-ฮินดูในอินเดียเหนือ
รามเกียรติ์ เป็นวรรณกรรมที่มีเค้าโครงมาจากเรื่องรามายณะซึ่งเป็นนิทานที่แพร่หลายอยู่ทั่วไปในภูมิภาคเอเชียใต้ ต่อมาอารยธรรมอินเดียได้แพร่สู่ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พ่อค้าชาวอินเดียได้นำวัฒนธรรมและศาสนามาด้วย ทำให้รามายณะแพร่หลายไปทั่วภูมิภาค กลายเป็นนิทานที่รู้จักกันเป็นอย่างดี และได้ปรับเปลี่ยนเนื้อหาให้สอดคล้องกับวัฒนธรรมของประเทศนั้นจนกลายเป็นวรรณคดีประจำชาติไป ดังปรากฏในหลายชาติ เช่น ไทย ลาว พม่า กัมพูชา มาเลเซีย อินโดนีเซีย ล้วนมีวรรณคดีเรื่องรามเกียรติ์เป็นวรรณคดีประจำชาติทั้งสิ้น
“รามเกียรติ์” มีเค้าโครงจากวรรณคดีอินเดียคือมหากาพย์รามายณะที่ ฤๅษีวาลมีกิ ชาวอินเดีย แต่งขึ้นเป็นภาษาสันสกฤต เมื่อประมาณ 2,400 ปีเศษ เชื่อว่าน่าจะเป็นที่รู้จักในหมู่ชาวไทยมาตั้งแต่สมัยโบราณ จากอิทธิพลของศาสนาพราหมณ์ฮินดู
: สรุปความรู้